Je wilt niet weten hoe vaak ik dit hoor, en dat vind ik zo frustrerend! Laten we die vooroordelen maar voor eens en voor altijd de wereld uit helpen, tijd voor een blogpost!
Let’s be clear: De klanten komen bij mij echt niet zomaar aanwaaien hoor, ook ik moet daar ontzettend hard voor werken. Naast de gewone werkdagen werk ik ook in het weekend en bijna iedere avond. Hoe ben ik op het punt gekomen waar ik nu sta? Ik vertel het je graag.
Ik kom uit een echte ondernemersfamilie. Mijn ouders hadden vroeger bloemen. Als kind van mijn ouders moest ik natuurlijk altijd meehelpen, dat vond ik eigenlijk nooit echt leuk. Maar ik wist niet beter en dus deed ik gewoon wat van me verwacht werd. Toen ik wat ouder werd begon ik dat werken toch wel leuk te vinden (want 🤑). Dus op een gegeven moment had ik overal baantjes. Ik ging van het ene baantje meteen weer door naar het andere baantje en had het er dus paar druk mee.
Pas jaren later ontdekte ik dat mijn oom een camera had. Even een foto maken, ‘hoe moeilijk kan dat zijn?’ dacht ik. Ik leefde toen nog in de illusie dat een foto maken simpelweg op een knopje drukken was. Boy was I wrong, zo makkelijk was het toch zeker niet. Ik kwam er op die manier achter hoe leuk ik het vond om te spelen met een camera en om foto’s te maken van anderen.
Dan stond ik daar klaar met een camera en iemand die ik weer zo gek had gevonden om voor mijn lens te poseren. Tijdens het shooten gaf ik dan allerlei instructies: ‘Ga eventjes zo staan’, ‘doe even je haar zo’ en ga maar door. En bij iedere aanwijzing me verontschuldigen ‘niet verkeerd bedoeld maar..’.
En als ik dan zelf een keer aan de andere kant van de camera stond dan vroeg ik me altijd af waarom die andere me niet even goede instructies had gegeven (I mean, waarom zit mijn haar zo?!). Dat geven van instructies is er nooit meer uitgegaan en doe ik dus tot op de dag van vandaag nog steeds bij bijvoorbeeld het schieten van zakelijke portretfoto’s 😉.
Het ondernemen heb ik dus niet van een vreemde. Van huis uit heb ik altijd meegekregen hoe belangrijk het is dat je werk doet wat je écht leuk vind. En dat is dus precies wat ik nu doe. Het was niet zo dat mijn ouders me overal bij hielpen. Ik moest het allemaal gewoon zelf uitzoeken. In het diepe springen en fouten maken, daar leer je pas echt van.
In december 2019 (ik was toen 19!) heb ik mezelf in het diepe gegooid. Ik ging een groot feest fotograferen. ‘Ik doe dat wel, want ik kan dat wel’. Op de dag zelf heb ik mezelf wel een paar keer afgevraagd waar ik aan begonnen was: 200 mensen, what was I thinking?! Maar het was superleuk! Meteen dacht ik, ‘dit moet ik vaker doen’. Zo veel mensen die me op een avond zien fotograferen, zo wordt mijn naam wel lekker snel verspreid. En dat was ook zo (binnen 2 maanden!). Het ging toen zo snel dat ik me last minute heb afgemeld voor de opleiding die ik eigenlijk wilde volgen. Want ik wist toen zeker: Ik wil verder met fotografie.
En toen.. stond de wereld stil. Corona! Het eerste wat ik dacht was, ‘Shit, waarom moest ik zo nodig mijn bijbaantjes en opleiding stopzetten’?! Maar kort daarna besloot ik dat ik die tijd maar beter goed kon benutten. Op de bank zitten? Dat is niks voor mij! Uren heb ik besteed aan het leren over fotografie, fotograferen en nabewerken. Week in week uit. Beter en sneller worden in wat ik doe, dat was mijn doel. Ik heb in die periode zo ontzettend veel geleerd. En dat harde werken werd beloond. Want toen de wereld weer open ging liep mijn business binnen no-time als een tierelier en had ik een fulltime inkomen.
Dus nee, mijn klanten komen niet bij mij vanwege mijn leeftijd. Daarvoor heb ik hard moeten werken. Het heeft me bloed, zweet, tranen en heel veel tijd gekost. En ik bleef in mezelf geloven, ik geloofde dat het goed zou komen, ook al zeiden anderen van niet. En nu mag ik iedere week het leukste werk doen wat er bestaat: zakelijke portretfoto’s maken bij grote bedrijven. Lucky me!
